هوای سرد را گرم کرده بودند با نفسهای مسیحایی‌شان.با ورودشان امید بازگشته بود به جسم خسته شده آیینه جادوی ایران. این بار،ذات سینما را در مردم جستجو کرده بودند آن هم از طرق خود مردم. سالن پر بود از کسانی که عشق داشتند به سینمای دینی مردمی عمار. علاقه داشتم برنامه را با تمام وجوه آشکاروپنهانش سراپا ببینم به همین سبب ایستاده نظاره گر رجز خوانی مردانی که ازقافله کربلای ایران جامانده بودند شدم. شاید اگرکسی که با دقّت به طراحی سن توجه میکرد،میتوانست لحظه‌های به اوج رسیدن انقلاب را درک و فهم کند.آری میتوانست ببیند عکس رزمنده راه علم، شهید احمدی روشن را، می توانست ببیند تصویرسید شهیدان اهل قلم مرتضی آوینی را.مراسم برخلاف آنچه مقرّربود دیرتر ولی پرشورتر شروع شد.مجری جوانی که هدایت مراسم را بر عهده داشت،خوشامد گفت به لبیک گویان اًین عمار رهبری.باسخنرانی دبیر جشنواره نادرطالب زاده که جشنواره فیلم عمار را جشنواره ای مردمی خواند شوری در سالن ایجاد شد.گویی که حلقه گم شده سینمای ایران دردو کلمه خلاصه می شد،سینمای دینی و مردمی . به دلیل پخش زنده جشنواره از شبکه رسمی صداو سیما مجری و جناب طالب زاده سخنانشان را کوتاه کردند تا بخش تقدیرهای جشنواره آغاز شود.بخش های تقدیری هرقسمت از جشنواره یک به یک انجام می شد که نوبت به تقدیر ازمادرانی که شهید دادند و شهید ماندند رسید.گرامیداشت به اینجا ختم نشد بلکه تقدیر از آنها آغازی بود برای پاسداشت از کسانی که استواری قلم و دوربینشان حکم افضلٌ من دماء شهدا را داشت.
یک باره سالن با پیرزنی روبرو شد که در صفحات تاریخ جنگ پنهان مانده بود،خاله سکینه.پیرزنی که با تمام توان خود برای رزمندگان جبهه نان می پخت.این بار،دستان مرد گونه خاله سکینه رسالتی دیگر داشت،رسالتی به گرمی انداختن آتشی در دل مسعود شجاعی،هنرمند کاریکاتوریست بنام کشور .تقدیرکه از اقای شجاعی با دستان پرتوان خاله سکینه به سرانجام رسید نوبت به پاسداشت ازمقام مسعود ده نمکی که دوربینش حکم اسلحه جنگ نرم را دارد رسید .کسی که عدالت سرمشقش بود ولی اکنون میخواهند بی عدالتی انجام شده در حقش را به تصویر بکشند. بی عدالتی که در جامعه سینمایی کشور نسبت به ایشان و توان سینمایی ایشان انجام شده.تقدیر کننده دوم باز هم از مادران زمان جنگ بود .مادری به نام عصمت و از جنس عصمت توجه مخاطبان را به خود مشغول کرد. حاضران لقب ننه عصمت ایران را به وی هدیه کردند.وی از زمان جنگ تا همین یک سال پیش دستکش برای رزمنده های لب مرز می بافت که این بار دستکشی برای مسعود شجاعی وده نمکی بافته بود که دستانشان در راه به تصویر کشیدن هستهای موجود و بایدهای جامعه نلرزد.
